Kolczyki, pantun dla mojej matki

Przywiozłam je pewnego dnia z rodzinnego domu

Leżą w pudełku pomiędzy innymi ozdobami

Nie słyszałam, żeby ktoś kiedyś wspomniał o nich 

Znają samotność łupiny rzuconej w oceany - jej smutek i strach, co się z nią stanie

Są w pudełku razem z innymi ozdobami

Dwie łodzie oddzielone od siebie morzami

Znają samotność łupiny rzuconej w otchłanie - głęboki smutek, że nic się nie zdarzy

Srebrne łodzie - fale, i brzeg, i odpływanie

Dwie łodzie rozdzielone jednym oceanem

Musiałam je przymierzać będąc dzieckiem, może trzymałam je obie na otwartej dłoni

Są falą i brzegiem, odpływaniem z bezpiecznej przystani

Przechowanym w pamięci życiem utraconym

Z pewnością przymierzałam je będąc dzieckiem, musiałam je trzymać w zaciśniętej dłoni

Nie pamiętam, czy ktokolwiek łzę nad nim uronił:

To było utracone życie ocalałe

Pewnego dnia przywiozłam je z rodzinnego domu